A żeby tego było mało, Ally stanie przed najtrudniejszym wyborem w jej życiu, który na zawsze może zniszczyć jej wspomnienia z Austinem.
Zapowiada się na niezłą jazdę!
DZISIAJ JEST DŁUUUUGI ROZDZIAŁ!
Ze względu na to, że rozdział ma numer 13, ta liczba przyniesie bardzo dużo pecha (ale też i początkowego szczęścia) i dlatego o wyborze Ally dowie się w tym rozdziale. :)
Jeszcze jedno: dedykacja jest dla wszystkich komentujących rozdział XII :3
No to jedziemy :>
Rozdział XIII
7 grudnia, godzina 15:15
Oczami Trish
***
- Ally...?
- Tak, Trish? - odpowiedziała.
- Po tym, jak usłyszałam twoją piosenkę wczoraj...a właściwie to dzisiaj w nocy, bo była druga godzina...pomyślałam, że załatwię ci występ próbny. No i załatwiłam! - krzyknęłam i uśmiechnęłam się.
Ta aż wstała z krzesła.
- ŻE COOOO?!
- No na prawdę. Wystąpisz przed pięcioma krytykami na Vanuary's Street - powiedziałam.
- I co dalej?
- Po wysłuchaniu twojej piosenki, będą mówić ci, czy są na TAK, czy na NIE. Jeśli co najmniej trzech krytyków będzie na TAK, zostajesz zatrudniona jako tekściarka! - powiedziałam na jednym tchu. Musiałam nabrać powietrza, by znów coś powiedzieć. - Mam nadzieję, że jesteś zadowolona.
- Oczywiście, ale...ja przecież nie dam rady. Od kiedy pokłóciłam się...z WIESZ-KIM, nie mogę śpiewać przy ludziach. A tym bardziej przy krytykach! - zaczęła mi się żalić.
- Dasz radę, wierzę w ciebie. - Powiedziałam i poklepałam ją po ramieniu. - Chodź, jedziemy.
- Niby gdzie? - spytała zdziwiona.
- Na Vanuary's Street.
Oczami Ally
***
Minuta przed występem.
Pięćdziesiąt dziewięć sekund.
Trish ubrała mnie w piękną, purpurową sukienkę. Dała mi buty na wysokim obcasie oraz założyła kapelusz z przyczepionym kwiatem tulipana. Z obydwoma byłam wyższa od Trish o dwadzieścia centymetrów.
Czterdzieści sekund.
- Spokojnie, nie denerwuj się - usłyszałam od przyjaciółki.
- Właśnie! Wyjdziesz, zagrasz i zaśpiewasz, a potem wysłuchasz od jurorów, jaka to jesteś okropna i wywalą cię ze sceny - rzekł Dez. Po chwili chyba zrozumiał co powiedział i skarcił się: - Głupi Dez, głupi!
Przez niego zaraz dostanę zawału. ZA-WA-ŁU.
Piętnaście sekund.
Ze sceny zeszła jakaś dziewczynka. Płakała.
- Czemu mi to zrobili? Przecież tylko ładnie zagrałam na pianinie i zaśpiewałam. Czemu?! - przekrzykiwała się przez własne szlochanie.
- Chodź kochanie, nic się nie stało - rzekła do dziewczynki mama.
- NIC JUŻ NIE BĘDZIE TAKIE SAMO, ROZUMIESZ MNIE?!!! - wrzasnęła córka i pobiegła schodami.
Teraz to już chyba zejdę z tego świata.
Pięć sekund.
Cztery sekundy.
Trzy.
Dwa.
Jeden.
- A teraz zapraszamy Ally Dawson, która zagra i zaśpiewa nam piosenkę "I thought you"! - usłyszałam. Uściskałam Deza i Trish, i weszłam na scenę.
Usiadłam przy pianinie, poprawiłam mikrofon i zaczęłam grać.
W końcu zaczęłam tak:
One day, sunny day, (Pewnego dnia, słonecznego dnia)
I met you. (Poznałam ciebie)
I wanted to make things (Chciałam, by wszystko)
It went as it should. (Szło, jak należy)
One day, a rainy day, (Pewnego dnia, deszczowego dnia)
You met me. (Spotkałeś mnie)
In one brief moment (W jednej, krótkiej chwili)
You threw me. (Rzuciłeś mnie)
I thought you were a friend, (Uważałam cię za przyjaciela)
Maybe even something more. (Może nawet za kogoś więcej)
But again I'm on the bottom, (Ale ponownie jestem na dnie)
Because again, I was wrong. (Ponieważ znów pomyliłam się)
Because again, I was wrong. (Ponieważ znów pomyliłam się)
Because again, I was wrong! (Ponieważ znów pomyliłam się!)
Wstałam i ukłoniłam się.
Krytycy siedzieli jak otępieni. W końcu jeden z nich wstał i zaczął klaskać, a za nim poszli widzowie.
- To było coś pięknego - powiedział, gdy przestał klaskać. - Idealna symetria, harmonia to coś, czego u innych nie widziałem. Masz talent! - dokończył i usiadł.
Prowadzący powiedział:
- Teraz poznajmy wynik końcowy Ally.
Nad jurorami wisiało pięć monitorów, po jednym nad każdym. Popatrzyłam się na pierwszy z brzegu. Zaraz wyświetli się napis: TAK lub NIE.
___________________
TAK
___________________
Krzyknęłam ze szczęścia. Widzowie zrobili to samo.
Teraz drugi.
___________________
NIE
________________________
Aplauz został zastąpiony buczeniem.
___________________
TAK
___________________
I znowu zaciesz!
___________________
TAK
___________________
Jest! Mam trzy TAKi!!!
___________________
TAK
___________________
Świetnie! Tylko jeden krytyk nie dał TAKa, to oznacza, że przechodzę do...właściwie nie wiem do czego.
- Gratulujemy Ally! Przechodzisz do etapu półfinałowego! Zaraz dowiemy się, z kim będziesz rywalizowała. Uwaga, włączamy generator!
Trish mi nakłamała o tym zostaniu tekściarką! Już ja jej pokażę!
Kolejny monitor zauważyłam za sobą. Ogromny, chyba 100-calowy!
Widzę na nim swoje imię, które dołącza do systemu pucharowego. Zupełnie takiego jak w pucharach piłki nożnej.
Ally D. ----| |----????
| ||-------------> <-------------|
| |
Elle O. ----| |----????
- A teraz zapraszamy na pojedynek...
GODZINA PÓŹNIEJ...
Udało mi się zwyciężyć w walce z Elle. Bardzo miła z niej dziewczyna, można powiedzieć, że się zaprzyjaźniłyśmy. Zaraz dowiem się, z kim będę rywalizowała w finale.
- A teraz, drodzy państwo, ogłaszamy wyniki. Ally Dawson będzie rywalizowała z.....Austinem Moonem!
Stałam w bezruchu. Ten...pajac...tutaj?!
Popatrzył się na mnie swoimi lodowatymi oczami. I jeszcze jest obok niego ten babsztyl! Nie dam się wyrolować!
- Zasady finału: Wybieracie sobie piosenkę, którą chcecie śpiewać. Nasz generator zmienia się w punktator, który ocenia styl śpiewania i wszystko co z nim związane. Wasze zadanie: mieć więcej punktów niż przeciwnik.
Wybrałam piosenkę Whitney Houston "I Will Always Love You", a Austin piosenkę Bruno Marsa "When I Was Your Man".
Świetnie. Piosenki o uczuciach.
Na szczęście na przeciwko mnie wyświetlane były słowa.
Po zaśpiewaniu piosenek...
- Oprócz punktów z punktatora otrzymacie je jeszcze od jurorów.
Uwaga...
- AUSTIN MOON.
Jego twarz wyświetla się na głównym monitorze.
- Zgarnął pierwotnie..79 punktów!
Rozległy się oklaski.
Od jurorów otrzymałeś kolejno: 15, 17, 12, 19 i 10. Czyli razem masz 152 punkty!
Kolejne oklaski. Aż mi się nóż w kieszeni otwiera.
- ALLY DAWSON.
Widzę swoją buźkę. Yay.
- Zdobyła na początku...64 punkty.
Odezwały się pomruki zaskoczenia. I to niezbyt zadowalającego.
Od jurorów otrzymałaś...
Obgryzam paznokcie do krwi.
- Kolejno: 15, 21, 16, 22 i 15! To oznacza, że wygrywa...
Serce mi łomocze.
- ALLY DAWSONNNNNN!!!!!!!!!!!!
Publika szaleje, o mało co się nie przewróciłam. Łza przepłynęła mi po policzku. Jestem bardzo szczęśliwa.
- Ally zdobyła 153 punkty, czyli wygrała o zaledwie jeden punkt! Gratulacje dla niej, ale również dla Austina Moona, który mimo, że przegrał, walczył do końca.
Światła zostały skierowane na Austina. Ten trzasnął szklanką o podłogę i wyszedł z hali.
- ALLY, cieszysz się, że wygrałaś?
- Oczywiście, jak mogłabym się nie cieszyć. Zawsze o tym marzyłam.
- Przypominamy na koniec, że główną nagrodą jest 2000 dolarów, wyjazd na drugi koniec Florydy, i wzięcie udział w The Voice of Florida! Dziękujemy i do zobaczenia!
Zdębiała mi mina. Opuścić Miami? Tak jak moi przybrani rodzice?
Opuścić Deza i Trish? I co najważniejsze: opuścić Austina?
Czyli, jednak coś między nimi jest. Nie, nie chodzi mi o nienawiść :D
Uwaga, jadę 23.04 (środa) do Wiednia, i wracam 24.04 (czwartek), więc możliwe, że rozdział pojawi się w weekend :)
